Lijden
Zijn wij te helen? Ik ben geen negatief ingesteld persoon, en ik geloof erg in het belang van persoonlijke ontwikkeling en coachen. Er is echter ook een andere kant. Ik geloof niet in goeroes en één oplossing voor al onze problemen, in altijd gelukkig en tevreden zijn. Volgens mij is het complexer.
In mijn werk in de gezondheidszorg hoor ik vaak mensen dingen zeggen als:
- Het had nog erger kunnen zijn.
- Ik had volgens de verwachtingen al dood moeten zijn.
- Ik zie in de wachtkamer veel ergere gevallen. enz ..
En al heel lang vind ik daar wat van. Het klinkt als positief denken en niet klagen maar dragen. En dat is het ook gedeeltelijk. Maar er is nog iets anders. Met dit soort opmerkingen (over hoe erg het had kunnen zijn) kijken mensen weg van hun eigen leed. Ze hebben vaak geen aandacht voor wat hen overkomt. Ze geven geen ruimte aan het verdriet. Ze houden zich groot voor zichzelf en hun omgeving.
Volgens mij doen we dit allemaal wel eens:
- Scheiden is minder erg dan iemand verliezen.
- Griep is minder erg dan longontsteking.
- Een kind met ADHD is minder erg dan een kind met een verstandelijke beperking.
- Mijn kind heeft misschien niet veel aansluiting in de klas, maar ze wordt tenminste niet gepest.
Met dit soort uitspraken verbieden we ons zelf verdrietig te zijn 
over onze situaties. We moeten niet klagen maar dragen.
Maar zo werkt het niet. Er moet aandacht zijn voor verdriet, lijden en rouw. En soms hebben mensen hier maar mee te dealen. Er naar kijken, voelen wat het echt met je doet, dit uiten en hier bij stil staan, dat is wat we moeten doen. En als we kunnen gaan leven met de pijn en het verdriet kan er ruimte komen voor geluksmomenten. Dan kan geluk en lijden naast elkaar bestaan, dan hoeven we ons niet meer groot te houden.
Alle gelukstheorieën werken voor wie er in gelooft. En dat is maar goed ook. Maar wat als lijden niet op te lossen is? Als je hoe goed je het programma ook volgt zo verdrietig of zo verlegen blijft, of zo opvliegend, of zo somber? Heb je dan niet goed genoeg je best gedaan? Ben je dan niet meer te helpen? Ik in mijn coachpraktijk wil mensen onder ogen doen zien waar in hun leven geleden wordt. En als je diep van binnen dit lijden kan herkennen, dan kan je er misschien soms om lachen. Dan mag het leed(groot of klein) misschien gewoon bestaan en kan je daarnaast geluksmomenten ervaren.
Je bent niet het verdriet, maar je hebt verdriet.
Als je snapt wat ik bedoel en je het belangrijk vindt dat dit inzicht verspreid wordt, deel dit bericht dan met behulp van de onderstaande knoppen.
