Hoe kan je naast je ziekte een leven lijden? Een diagnose als kanker en alles wat daar bij komt kijken zet je leven op z’n kop. Het behandeltraject is praktisch, technisch en neemt je volledig in beslag. Je hebt afspraken bij artsen, onderzoeken en behandelaars. En iedereen wil weten: Hoe is het? En dan voel je de bedoeling: Hoe is het met je ziekte? Maar bén jij ineens je ziekte? Ben je niet meer die leuke man met wie je gezellig biertjes kan drinken? Kan je niet meer bomen over een politieke kwestie? Kan je niet meer meeleven met het liefdesverdriet van je puberdochter of met die mooie reis die je moeder maakt? Stopt jouw leven als je een nare diagnose krijgt en ben jij alleen nog maar die diagnose? Is er niemand meer die jou ziet zoals je ook bent?
Voel jij de eenzaamheid van gevangen zitten in een diagnose, met niemand meer die jou andere kant ziet? Alsof jij er op zit te wachten om alleen nog maar ziek te zijn, Waar zit die andere kant en wie wil die nog zien? Hoe kan alles wat je ook nog bent weer een plaats krijgen in jouw zijn? Een plaats naast de ziekte, naast de pijn, naast al het verdriet waar ook jouw omgeving mee te maken krijgt. Je ervaart waarschijnlijk een grote dualiteit tussen het verdriet dat de ziekte met zich meebrengt en het grote verlangen om dat juist weg te stoppen en niet meer onder ogen te zien, niet meer naar kijken, gewoon doen alsof er niets is.
Kan jij geloven dat er een manier is om om te gaan met je ziekte en door te gaan met leven. Iedereen heeft dit in zich de mogelijkheid om te leven in volledige acceptatie. Acceptatie van de kanker en alles waar je mee geconfronteerd wordt, acceptatie dat het leven voor de kanker er nooit meer zal zijn, maar ook de acceptatie van de ruimte die er nog wel is in je leven. Leven om te leven in het nu. Omdat de koffie nog net zo lekker is, je partner nog net zo lief, de zon nog net zo warm en de regen nog net zo nat.
wil je hier over praten neem contact op via dit formulier
